Fic Project TMR : I never do the mistake.

Fic Project TMR : I never do the mistake.
Pairing : Minho x newt, Newt x minho

note : ไม่ถนัดแนวกีฬาเลยจริงๆรู้สึกทำได้ไม่ค่อยดีเลยแงงง เอนจอยกันนะคะ

ื
เสียงเชียร์ที่ดังกึกก้องไปทั่วสนามแข่ง หมวกเฮลเมตไว้ใช้ป้องกัน รองเท้าสไปค์ขนาดพอเหมาะเสริมการวิ่งให้รวดเร็วยิ่งขึ้นและเครื่องเคราที่สวมใส่ราวกับเกราะที่นักรบใช้ปกป้องตนเอง

สมบูรณ์พร้อม..หากแต่นิวท์รู้ดีว่านั่นไม่ได้มีความหมายใดๆเลย

ควอเตอร์แบคของทีมก่อนหน้าที่ลงไปนอนนิ่งอยู่กลางสนามก็พิสูจน์ได้เป็นอย่างดีแล้วไม่ใช่หรือไง

ไม่
เรื่องนั้นช่างหัวมันเถอะ

เขาถูกทำลายไปแล้วครั้งหนึ่งจะโดนอีกครั้งก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

“นิวท์ เราต้องเข้าไปเตรียมตัวแล้ว” เสียงเรียกอย่างกังวลของโทมัสเรียกให้หอบัญชาการคนใหม่ของทีมหลุดออกจากภวังค์ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมแข่งนัดถัดไป

ต่อให้เป็นศูนย์เปอร์เซ็นต์ติดทศนิยมแต่หน้าที่ของเขาก็คือการพาพวกเผละเหล่านี้ให้ชนะเลิศการแข่งขันนี้ให้ได้

…

…

“ควอเตอร์สุดท้ายเราจะเล่นกันแบบโนฮัดเดิ้ล..คำสั่งของฉันจะถือเป็นที่สิ้นสุดตกลงไหม” เด็กหนุ่มผมบลอนด์กล่าวก่อนกวาดตามองไปรอบห้องด้วยสีหน้่าจริงจัง “ฉันรู้ว่าพวกเราทุกคนเป็นทีมหน้าใหม่…ทุกคนคงจะตื่นเต้น แต่พวกเราก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ที่ตรงนี้ ยืนอยู่บนสนามเดียวกันกับไอ้พวกอัจฉริยะเหล่านั้น….” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเลื่อนมาหยุดอยู่ที่หัวชมรมอเมริกันฟุตบอลของเดอะเมซยูนิเวอร์ซิตี้ “อะไรคือสิ่งที่พวกเราจะต้องทำ”

“เตะตูดพวกมันให้นอนหงายเก๋ง”
ใครสักคนในทีมพูดขึ้นก่อนที่นิวท์จะส่ายหน้าแล้วเผยรอยยิ้มซุกซนแบบปีศาจตัวน้อยที่ทำให้คู่ต่อสู้ผวามานักต่อนักให้กับสมาชิกที่นั่งตรงหน้า และฉีกยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อได้รับฟังคำตอบของมินโฮ

“เราไม่ได้มาเพื่อสู้….แต่เรามาเพื่อทำลายมัน!!!!!”

//////////////////////////////////////////////////////

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไรนักกับการยืนขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับทีมเก่า คิดหาแผนการเพื่อทำลายพวกพ้องที่ร่วมฝันมาด้วยกัน

แต่นิวตัน แซงสเตอร์ก็ทำมันไปแล้ว

“ถ้าครึ่งหลังยังเล่นได้ดีแบบนี้ก็คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง” เสียงทุ้มของไลน์แบคเกอร์ชั้นเยี่ยมอย่างมินโฮเอ่ยให้กำลังใจหอบัญชาการของทีมตนซึ่งเอาแต่นั่งทำปากขมุบขมิบขมวดคิ้วชันเข่าเอาหลังพิงประตูล็อกเกอร์ไม่สุงสิงกับใคร

มินโฮรู้ดีว่านิวท์เครียดจัด ต่อให้ทำเหมือนตัวเองสามารถจัดการกับทุกอย่างได้อย่างสบายๆและสมบูรณ์แบบอยู่ตลอดเวลาแต่ในความเป็นจริงคือแผ่นหลังบอบบางนั้นกำลังแบกความหวังของคนทั้งทีมเอาไว้

“…….” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบขึ้นมองเขานิ่งๆก่อนจะกระชากเข้าไปมอบรสจูบที่ร้อนแรงแล้วผละออกอย่างดุดันท่ามกลางคนทั้งชมรมที่ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากเกินไปกว่ากันหันมามองเพียงชั่วแล้วละสายตาไป

ทุกคนชิน ต่อให้คู่รักซาดิสม์นี่จะทำอะไรไม่ค่อยจะน่าชินเลย

จะให้ทำไงได้…ก็อะดรีนาลีนมันพลุ่งพล่านก็เลยต้องหาทางระบายออกนี่หว่า

“บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าทำแบบนี้” ร่างสูงใหญ่ของไลน์แบคเกอร์กระซิบเสียงเครียดแต่คู่สนทนากลับยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าใดนัก ก็จะให้เครียดได้ยังไงในเมื่อเจ้าตัวกระซิบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำซึ่งดูยังไงก็เป็นแค่การแกล้งหงุดหงิดไปตามประสาเท่านั้น

“พวกมันชินแล้วน่า ….. นายพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรไร้สาระ ฉันโอเคดีและเราจะไปคว้าถ้วยรางวัลชนะเลิศมาด้วยกัน” นิวท์ไหวไหล่ก่อนจะสูดลมหายลึกๆแล้วลุกขึ้นไปคุยเรื่องแผนกับผู้จัดการทีม

นั่นแหละ เขาถึงได้รู้ว่ามันไม่ปกติ

นิวท์ไม่เคยยอมเสียเวลาไปโดยไร้ประโยชน์เลยแม้แต่วินาทีเดียว แน่นอนว่าการที่ต้องไปคุยกับเทเรซ่าหรือดค้ชระหว่างการแข่งย่อมไม่ใช่เรื่องที่นิวท์ทำเป็นปกติเพราะแผนการเล่นทั้งหมดล้วนถูกวางมาเรียบร้อยก่อนเริ่มการแข่งอยู่แล้ว การที่อีกฝ่ายลุกไปเช่นนี้รวมทั้งการต่อล้อต่อคำกับเขานั่นหมายถึงอีกฝ่ายกำลังไม่มั่นใจ

แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิดเลยไหมล่ะ?

“ทำไมถึงเปลี่ยนแผนการเล่น … ฉันลงเล่นทั้งเกมไหวนะ” มินโฮถามด้วยความข้องใจหลังจากที่ควอเตอร์แบคของพวกเขากลับมาจากการประชุมที่เคร่งเครียดและตัดสินใจเปลี่ยนแผนการเล่นทั้งหมดทั้งที่แม้กระทั่งตอนนี้พวกเขาก็ยังคงสูสีกับอีกฝ่ายอยู่แท้ๆ

“เผื่อเอาไว้ถ้าเราจำเป็นต้องใช้นายในช่วงปิดเกม ปาร์ค-มิน-โฮ” เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตอบกลับ “เพราะหลังจากนี้เกมทั้งหมดของวิคเดคจะพุ่งมาที่ฉันที่เป็นจุดอ่อนที่สุดของทีม …. ถ้าฉันเป็นอะไรไป คนที่จะมาแทนก็คือนาย …….. นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยพลาด”

////////////////////////////////////////////////////////////

ใช่ นิวตัน แซงสเตอร์ไม่เคยพลาด อย่างน้อยก็เท่าที่ทีมแกลดเดอร์จะเคยรู้จักมา

สีหน้าทุกคนดีขึ้นและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอีกครั้งหลังจากประโยคนั้นและเตรียมตัวลงสู่สนามด้วย

แต่เรื่องที่เขาเคยพลาดรู้กันอยู่แค่เขากับมินโฮ

ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวที่ทำให้เขาต้องถูกถอดออกจากตัวจริงของทีมชั้นแนวหน้าอย่างวิคเดคเพียงเพราะการแข่งนัดเดียวที่เขาเลือกชัยชนะของทีมมากกว่าความปลอดภัยของทีมที่เฉดหัวเขาส่งทันทีที่รู้ว่าเขาจะวิ่งไม่ได้แบบเดิมอีก

ควอเตอร์แบคแบบเก่าที่แค่ส่งลูกแม่น วางแผนเยี่ยม และตกอยู่ในวงล้อมที่อบอุ่นของไลน์ไม่เพีงพอต่อการคงอยู่ของแชมป์ไร้พ่ายอย่างอย่างวิคเดค

เพราะเขาเลือกใช้แผนเสี่ยงๆแทนที่จะเพลย์เซฟเพื่อเล่นต่อเวลาเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนๆในทีมเล่นกันต่อไม่ไหวแล้ว…..นั่นแหละคือการเลือกที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวในชีวิต

41 – 29

“ขอเวลานอกกก!!!!!” เสียงเล็กตะโกนลั่นก่อนที่ทุกคนจะวิ่งมารวมตัวที่ข้างสนาม

หมัดเล็กๆซัดเข้าที่ข้างแก้มของมินโฮเสียจนอีกฝ่ายถึงกับหน้าหันก่อนตวาดด้วนน้ำเสียงกราดเกรี้ยว “เป็นห่าอะไรวะไอ้ปลวก ทำไมแกถึงไม่ไปอยู่ในตำแหน่งที่ฉันบอก”

เพราะว่ามินโฮไม่อยู่ตรงนั้น

เพราะว่ามินโฮเลือกที่จะพุ่งเข้ามาบลอคให้กับเขาที่กำลังจะถูกบลิตซ์

หกแต้มที่ควรจะเป็นของทีมเราถึงได้ถูกแย่งไป

“ฉันไม่อยากได้ถ้วยขนะเลิศที่แลกมาด้วยแขนขาของแกหรือแม้แต่ใครสักคนในทีมนี้….” เด็กหนุ่มขาวเอเชียตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจังและมองเพื่อนของเขาด้วยสายตาเว้าวอน สายตาที่ทำให้นิวท์ต้องเบือนหน้าหนีก่อนจะสั่งเสียงเรียบ

“เปลี่ยนมินโฮออกจนกว่าจะเหลือห้านาทีสุดท้าย ….. ระหว่างนี้ก็ใข้สมองเผละๆของแกคิดด้วยว่าอะไรที่แกควรจะทำ”

ต่อให้ไม่พอใจแค่ไหนแต่คำสั่งของกับตันทีมก็ถือเป็นที่สุดอยู่ดี แม้จะมีหลายคนอยากคัดค้านเรื่องที่จู่ๆหอบัญชาการก็ปลดเอซของทีมให้ออกไปนั่งข้างสนามหน้าตาเฉยทั้งที่คะแนนยังเป็นฝ่ายไล่ตาม

เสียงนาฬิกากรีดร้องบอกหมดเวลาสำหรับควอเตอร์ที่สาม ก็ถือว่าประคองเกมเอาไว้ได้ดีสำหรับมือใหม่

ดวงตากลมโตเหลือบมองเลขสีแดงบนบอร์ดที่กำลังนับถอยหลังอย่างคาดหวัง สีหน้าของทุกคนเริ่มไม่สู้ดีนักซึ่งก็ไม่แปลกเท่าไหร่ เพื่อนๆของเขาไม่ได้สัมผัสกับความพ่ายแพ้มาระยะนึงคงจะเลี่ยงที่จะเกิดความรู้สึกหยิ่งทะนงว่าตัวเองมีดี หรือแม้แต่ในครึ่งแรกที่เล่นอย่างสูสีกันมานั้นก็เป็นเพราะอีกฝ่ายแค่ชิมลางเพื่อจะดูว่าคนอย่างเขาจะพาผู้ท้าชิงแบบไหนมาท้าทาย

ไม่มีทางที่เขาจะคาดการณ์ผิดอยู่แล้ว ยิ่งกับคู่ต่อสู้ในวันนี้ที่กินนอนร่วมฝึกกันมานานนับปียิ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้ แม้แต่ข้อมูลการพัฒนาการล่วงหน้า

ถ้ามินโฮตัดสินใจไม่ได้ พวกเขานั่นแหละที่จะแพ้

ร่างสูงโปร่งสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพริ้มตาลงอย่างพยามทำใจก่อนจะเอ่ยเรียกขานชื่อของเอสประจำทีมออกมาก่อนเวลาจริง

“….มะ…”

“ฉันเข้าใจแล้วว่าเราจำเป็นต้องเสี่ยง และฉันเชื่อใจว่านายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่พลาดแน่”

////////////////////////////////////////////////////////////

เกมบุกหลังจากนั้นแทบทั้งหมดของฝั่งเราแทบจะเป็นออนไซด์คิกแทบทั้งหมด ไม่มีอะไรต้องกลัวในเมื่อไม่มีใครในสนามที่จะเร็วมากไปกว่าเขา อาจจะนับรวมโทมัสไว้สักหน่อย หมอนั่นเองก็เร็วแต่ด้วยตำแหน่งการฝึกฝนที่ต่างกันถ้าให้วิ่งชนกันยังไงเขาก็ชนะ

แถมรันเนอร์ของฝ่ายตรงข้ามที่แม้จะมีสองคนผลัดเปลี่ยนแต่หน่งควอเตอร์เต็มๆที่นิวท์หลอกให้ทุกคนเข้าใจว่าเป็นกรลงโทษเลยต้องรีบทำแต้ม จริงๆแล้วเป็นการให้เขาได้พักเพื่อเก็บแรงไว้ตรงท้ายเกม

แน่นนอนว่าทีมคู่ต่อสู้รู้ตัวทันแต่ก็สายเกินไป ยิ่งกว่านั้นคือนิวท์ทำให้ทุกคนประหลาดใจด้วยการออกวิ่งอีกครั้งด้วยขาที่เคยหักไปครั้งหนึ่ง

หมอนั่นปิดเป็นความลับมาตลอดว่าขาของตัวเองกลับมาใช้การได้แล้วตลอดปี

ร้ายจริงๆ….

แต่ก็คงได้แต่ขอบคุณเพราะถ้าไม่มีพ่อคนร้อยเล่ห์ข้างกายเข้าก็คงไม่ได้สัมผัสกับคำว่าชัยชนะ

ใช่แล้ว พวกเขาชนะเกมแม้จะได้มาอย่างหืดขึ้นคอก็ตาม

ถ้วย โปรโบลว์ เป็นของพวกเขา

“ถ้าฉันไม่เข้าใจความหมายของนายแล้วนายจะทำไงต่อ” มินโฮกระซิบถามกับหัวหน้าทีมคนเก่งที่เอนพิงอยู่ด้านข้าง นิวท์ล้มลงไปในสนามแทบจะในเวลาเดียวกันกับกริ่งบอกหมดเวลาเดือดร้อนเขาที่ต้องอุ้มอีกฝ่ายมาที่ห้องพักและให้เทเรซ่าช่วยปฐมพยาบาลให้และบอกให้ทิ้งพวกเขาไว้

“เราก็จะแพ้ไง” เสียงอู้อี้ตอบกลับก่อนจะบีบคางเขาให้หันมาสบตา “ฉันไม่คิดว่านายจะไม่เข้าใจหรอก….. แต่ช้าเป็นบ้าเลยว่ะ”

“ก็ใครจะไปรู้วะ นายเล่นไม่บอกไม่กล่าวปล่อยให้หมีโง่อย่างฉันตรัสรู้เอาเอง คิดออกทันเวลาก็ดีแค่ไหนแล้ว” มินโฮขมวดคิ้วทำหน้ายู่ดูน่ารักเสียจนนิวท์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปยีหัวอย่างหมั่นไส้

“เออ ทำดีมาก พอใจไหม?”

“พอใจ…”

พอใจกับชัยชนะ

พอใจกับความสัมพันธ์ที่ก่อตัว

พอใจกับแก้มแดงๆที่เจ้าตัวพยามก้มหน้าหลบสายตาเขา

“แล้วนายล่ะ พอใจไหม?” เสียงทุ้มนุ่มถามพลางเกลี่ยแก้มร้อนอย่างทะนุถนอม

เป็นคำว่าพอใจที่สื่อความหมายแตกต่างต่างจากบริบทที่สนทนากันอยู่โดยสิ้นเชิง พวกเขาทั้งคู่ก็เข้าใจความหมายดี

“แน่นอน….ฉันบอกแล้วว่าไม่เคยพลาด”

The End.

Pro Bowl -ิหลังฤดูกาลแข่งขันปกติ ก็จะเป็นช่วงการแข่งชิงแชมป์หลังฤดูกาล หรือ เพลย์ออฟ ซึ่งทีมชนะเลิศจาก 2 คอนเฟอเรนซ์ คือ เอ็นเอฟซี(National Football Conference) และ เอเอฟซี (American Football Conference) จะแข่งขันชิงแชมป์ที่เรียกว่า ซุปเปอร์โบวล์(Super Bowl) ก่อนหน้านั้น 1 สัปดาห์ผู้เล่นรวมดาวจาก 2 คอนเฟอเรนซ์นี้จะแข่งขันรวมดาวที่เรียกว่า โปรโบวล์ (Pro Bowl)

ควอร์เตอร์แบ็ก (quarterback) แต่เดิมเรียก บล็อกกิงแบ็ก (blocking back^[1]) เป็นตำแหน่งผู้เล่นในกีฬาอเมริกันฟุตบอล เป็นเสมือนหัวหน้าทีมก็ว่าได้เพราะในกรณีต่างๆ อาจต้องตัดสินใจกะทันหัน ว่าจะเล่นไปในทางใด ทักษะที่จำเป็นสำหรับ ควอร์เตอร์แบ็ก คือการส่งลูกซึ่งเป็นหน้าที่หลักในการเล่นเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นส่งลูกเพื่อรัช(การวิ่ง) หรือส่งลูกพาสก็ตาม ควอร์เตอร์แบ็ก ต้องมีความไวในการสังเกตคู่ต่อสู้ และในบางครั้งควอร์เตอร์แบ็กก็อาจจะต้องพาลูกรัชเองเมื่อไม่สามารถพาสหรือใช้การรัชแบบปกติได้ หรืออาจจะเล่นแบบลักไก่นั้นเอง

ไลน์แบ๊คเกอร์ จะยืนอยู่ข้างหลังไลน์อีกที จะเป็นพวกสารพัดประโยชน์ที่คอยอินเตอร์เซ็ปลูกหรือบล๊อคตัววิ่งหรือรัชเข้าไปแซคควอเตอร์แบคครับ ตำแหน่งนี้จะเด่นที่สุดในทีมรับ

ไลน์ จะเป็นพวกตัวใหญ่ๆที่ยืนชนกะพวก ไลน์ของทีมบุกครับ มีหน้าที่ทำยังไงก็ได้ให้เข้าถึงตัวควอเตอร์แบ๊คก่อนจะขว้างได้ หรือ พยายามหยุดพวกตัววิ่งไว้ให้ได้ครับ

อ่านข้อมูลเพิ่มเติมที่นี่ http://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%9F%E0%B8%B8%E0%B8%95%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B8%A5