[fic][Hobbit2] The role.

Drabble : The role.

Fandom : Hobbit

Pairing: Fili x Kili

ในตอนนั้น สิ่งเดียวที่ข้าคิดก็คือ ต้องดึงคันโยกนั่น!!!

 

พวกเราคนแคระทั้งสิบสามคนเดินทางมาไกลมากเหลือเกินเพื่อทวงคืนบ้านเกิด

 

เอเรบอร์….

อาณาจักรที่ล่มสลายเพราะความพิโรธของสัตว์ร้ายในตำนานที่มาพร้อมกับเปลวเพลิง

และข้าจะไม่ยอมให้มันจบลงที่การกลับไปตกเป็นเชลยของพวกเอล์ฟเป็นแน่..

 

 

แน่นอนว่าข้าดึงคันโยกสำเร็จ พวกเราทุกคนหนีรอดมาจากทั้งเอล์ฟและออร์คที่ตามล่า

ทุกอย่างควรจะเรียบร้อยพวกเราควรจะได้ไปอยู่กันพร้อมหน้าตอนที่ประตูบานนั้นเปิดออก ถ้าหากว่าข้าไม่ถูกยิงเข้าต้นขาเสียก่อน

 

 

และลูกศรนั้น ไม่ได้อาบไว้ด้วยพิษร้าย…..

 

/////////////////////////////////////////////////////////////

ฟิลีรู้สึกร้อนใจ…

อาการของน้องชายนับวันจะยิ่งแย่ลง ตั้งแต่คิลีถูกยังเขาเองก็ได้แต่คอยสังเกตอาการของอีกฝ่ายมาตลอด

แม้ว่าเจ้าตัวจะยังทำตัวเข้มแข็งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าใบหน้าที่ซีดเซียวเหมือนคนเจ็บไข้ ริมฝีปากที่ซีดเผือดมาขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้ไม่ใช่เขาเองก็คงมีผิดสังเกตกันบ้าง

และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมราชาแห่งขุนเขาถึงเอ่ยถามพระนัดดาในสายเลือดตนว่าไหวหรือไม่ในยามที่ส่งอาวุธให้ขน

คิลีตอบว่าไหว แต่ร่างกายก็ไม่ใช่สิ่งที่จะโกหกได้ดังปากว่า

คิลีล้มลง อาวุธตกกระจาย

และพวกเราทุกคนถูกจับอีกครั้งด้วยน้ำมือของมนุษย์

ดีที่เรื่องครั้งนี้จบลงด้วยดี ท่านลุงธอรินเจรจากับเจ้าเมืองของพวกมนุษย์สำเร็จ

และนั่นทำให้พวกเราทุกคนได้ออกเดินทางอีกครั้งด้วยเกราะเต็มยศ พร้อมอาวุธและเสบียง

พวกเราทุกคน…. ไม่สิ เกือบจะทุกคนไม่นับโบเฟอร์ที่นอนเมาแอ๋อยู่ในท้องพระโรง และคิลี

เสียงตะโกนถกเถียงของน้องชายกับผู้เป็นลุงเรียกให้เขาหันกลับไปมอง

คิลียืนยันว่าตัวเองไหว และร้องขอให้ตนเองได้กลับเข้าร่วมคณะเดินทางอีก

ธอรินไม่อนุญาต

แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นเช่นนั้นเพราะบทบาทที่ ธอริน โอเคนชีลด์ สวมอยู่มิใช่มีเพียงท่านลุงของพวกเขาสองพี่น้อง แต่ยังเป็นกษัตริย์เอเรบอร์ ผู้นำแห่งคณะเดินทาง และความหวังของคนแคระอพยพที่สูญเสียบ้านเกิด

สำหรับการรวมอำนาจ อาเคนสโตน ย่อม สำคัญกว่า หลานชายที่บาดเจ็บ

ท่านลุง ท่านเป็นกษัตริย์ที่ดี

ท่านเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม

แต่ข้าเป็นแค่เพียงพี่ชายของน้องชายที่กำลังบาดเจ็บ

หากท่านลุงไม่ยอมให้เขาแบกคิลีไปยังเอเรบอร์ เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนน้องชายที่นี่

 

“ข้าจะไม่ไปเอเรบอร์ท่านลุง ข้าจะอยู่กับคิลี”

//////////////////////////////////////////////////////////////////

“ท่านพี่……..ข้าคิดถึงท่านแม่”

ด้วยความที่เดิมทีคิลีเป็นคนช่างพูดทำให้พวกเขาสองคนพีน้องแทบจะสนทนากันอยู่แทบตลอดเวลา ทำให้บรรยากาศในคืนนี้ดูอึดอัดชอบกลเพราะนอกจากนอนหลับกับตื่นขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าเศร้าๆก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรทั้งวัน จนกระทั่งผ่านไปเกือบครึ่งคืน

มือเล็กๆของน้องชายที่พยามจะยื่นมาหาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรีบยื่นมือไปกุมเอาไว้

“ข้าก็คิดถึงท่านแม่เช่นกัน ดีขึ้นแล้วหรือ อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

….นี่มันไม่โอเคแล้วแน่ๆ…..

มือเล็กข้างที่เขาจับอยู่สั่นระริกและเย็นเฉียบ แม้แต่ดวงตาสีน้ำตาลสดก็ปิดปรือไปเสียครึ่งหนึ่ง

“เราจะได้ไปเอเรบอร์กันใช่ไหม ถ้าข้าหายแล้ว”  ริมฝีปากที่ซีดจนเกือบเขียวยังคงเอ่ยบทสนทนาอย่างเจื้อยแจ้วกับพี่ชาย “ที่ที่ท่านแม่กับท่านลุงเคยอยู่….แล้วสม็อกล่ะ ท่านว่ามันยังจะนอนอยู่รึเปล่า ใต้กองทองนั่น…”

คิลีบอกกับตัวเองว่าเขาพยามเต็มที่แล้วที่จะเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็ง แต่อ้อมกอดของพี่ชายที่ดึงเขาไปกอดไว้เสียแน่นมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

“ได้สิได้แน่นอน พวกเราจะไปทวงบ้านเกิดของพวกเราแล้วก็กลับไปหาท่านแม่ด้วยกันนะ คิลี”

เสียงเขาสั่นเหมือนจะร้องไห้

น้องชายของเขาเองก็กำลังร้องไห้ ที่นี่ไม่มีหมอ แล้วก็ไม่มียา ความหวังที่วาดไว้ของพวกเขาจึงเรียกได้ว่าริบหรี่เต็มที

คนแคระไม่ใช่หมอ ความรู้ที่เขามีแก้พิษไม่ได้ ที่เขาทำได้มีแค่เพียงใช้สมุนไพรบรรเทาความเจ็บปวดและอยู่ข้างๆน้องชายของเขาเท่านั้น

คิลียังเด็กเกินไป

เด็กเกินที่จะต้องมาจบชีวิตอยู่ที่นี่

ปาฏิหาริย์ คือสิ่งที่ฟิลีกำลังหวังให้เกิดขึ้นอย่างสุดใจแม้ว่าเขาจะไม่เคยเชื่อก็ตาม

 

TBC.

Written by ++YuHankunG++